Ég verð að finna eitthvað jafnvægi í þessu. Maður verður stundum að vera leikandi; það virkar ekki að vera alltaf hugsandi, pælandi.
Ég er að fara til Ungverjalands aðeins fyrr en ég bjóst við. Þar að segja 17 til 24 okt. Ég næ samt viku; annað hefði verið ómögulegt. Það er ekki hægt að fá tilfinningu um einhvern stað sem þar sem maður hefur ekki slakað á.
Við gætum tækilega aldrei tengt okkur við neitt, með því að vera alltaf of upptekin. Ef við erum alltaf að læra þá lærum við aldrei neitt.
Ég lofa að taka einhverjar myndir og setja þær á bloggið. Ég veit að ég hef verið latur við það. Batnandi manni er best að lifa.